Drugim spektaklem w konkursie o Laur Konrada będzie spektakl „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” w reżyserii Mateusza Pakuły z Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie i Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Produkcja ta zdobyła ogromne uznanie publiczności i krytyków oraz otrzymała wiele znaczących nagród.
„Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” to adaptacja głośnej książki Mateusza Pakuły, dramatopisarza, dramaturga i reżysera teatralnego. To osobista opowieść o procesie umierania jego ojca, który chorował na raka trzustki, ale też historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i Kościół, które zadają chorym dodatkowe cierpienia. „Współumieranie”, o którym napisał Mateusz Pakuła, nie jest jednostkowym doświadczeniem.
Z bezradnością, wściekłością i gniewem mierzą się tysiące ludzi w całej Polsce, którzy nie mogą decydować o własnym losie, a ich bliskim ogranicza się prawa. To krzyk o eutanazję w chwilach przekraczania granic cierpienia. Ale myli się ten, kto myśli, że zobaczy na scenie smutną opowieść, bo w spektaklu nie zabraknie groteski i komizmu, tak bliskich wszystkim spektaklom Pakuły.
Na scenie zobaczymy Jana Jurkowskiego, znanego ze spektaklu „Lem vs. P. K. Dick”, a szerzej z Grupy Filmowej Darwin, Andrzeja Platę, Wojciecha Niemczyka, Szymona Mysłakowskiego oraz Marcina Pakułę, brata autora książki i reżysera, do którego będzie należało ostatnie słowo.
MEDIA O SPEKTAKLU:
Nie ma tu realizmu: to teatr mówiony, co wcale nie odbiera mu siły. Zagrane jest to znakomicie. Nie musimy oglądać szpitalnego łóżka z wycieńczonym chemią ojcem – wystarczy przeraźliwie smutna twarz Wojciecha Niemczyka i słowa Platy czy Jurkowskiego.
Joanna Targoń, Gazeta Wyborcza
Naszpikowany emocjami, bardzo osobisty spektakl, wywołuje widoczne poruszenie w widzach. Nikt się nie wierci, nie słychać żadnych szelestów – każdy przefiltrowuje ten pełen bólu tekst przez własne doświadczenia. Nie pamiętam, kiedy ostatnio obserwowałem tak zasłuchanych w opowieści ludzi. To o czymś świadczy.
Piotr Gaszczyński, Teatr dla wszystkich
Spektakl bardzo osobisty i zaangażowany społecznie. To opowieść o śmierci, pomocna w przepracowaniu żałoby, a także głośny apel o legalizację eutanazji. Z dokumentalnym naturalizmem pokazuje mękę agonii i z zaskakującą zażartością atakuje hipokryzję katolickiego podejścia do śmierci. Pakuła jako reżyser zastosował prosty, ale sprawnie działający mechanizm: większość spektaklu jest stateczna i mocno skupiona na tekście. I tylko jeden z aktorów kolejnymi wejściami rozbija strukturę niemal rubasznym humorem.
Przemysław Gulda, guldapoleca
Występują:
Andrzej Plata, Wojciech Niemczyk, Jan Jurkowski, Szymon Mysłakowski, Marcin Pakuła
Twórcy:
Adaptacja i reżyseria: Mateusz Pakuła
Scenografia i kostiumy: Justyna Elminowska
Muzyka: Zuzanna Skolias-Pakuła, Antonis Skolias, Marcin Pakuła
Partie wokalne: Zuzanna Skolias-Pakuła
Reżyseria światła: Paulina Góral
Asystent reżyserki światła: Maciej Kaszyński
Wideo: Olga Balowska
Inspicjentka: Katarzyna Białooka
Premiera: 20 stycznia 2023
O reżyserze spektaklu:
Mateusz Pakuła – ur. w 1983 r., pisarz (prozaik, dramatopisarz), dramaturg, adaptator, reżyser teatralny i radiowy. Od dziesięciu lat prowadzi warsztaty i kursy dramatopisarskie. Absolwent dramaturgii na Wydziale Reżyserii Dramatu w PWST w Krakowie. Studiował polonistykę (specjalność wiedza o kulturze) na UJ oraz filozofię na UŁ.
Jako prozaik zadebiutował książką „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję”, która została uznana za jedną z najciekawszych książek 2021 roku, otrzymała Nagrodę Krakowa Miasta Literatury UNESCO, Pióro Roku Debiut literacki 2021 i ArtRage Award, nominowana była do Odkryć Empiku, Nagrody Literackiej Gdynia i Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza (wyróżniona rezydencją w Vence), znalazła się także w finałowej piątce europejskiej nagrody Prix Grand Continent.
Spektakl na podstawie „Jak nie zabiłem…”, w adaptacji i reżyserii autora, został okrzyknięty najważniejszym spektaklem ostatnich sezonów, zdobył do tej pory ponad dwadzieścia nagród – zespołowych i indywidualnych, w tym czterokrotnie Grand Prix (m.in. Międzynarodowego Festiwalu Boska Komedia i Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej).
Poza „Jak nie zabiłem swojego ojca…” wydał sześć książek z dramatami: zbiór „Chaos pierwszego poziomu” (2020), „Wieloryb The Globe” (2016), zbiór „Panoptikos” (2015), dyptyk „Na końcu łańcucha” (2012) ), „Kowboj Parówka i trzy inne sztuki” (2012) oraz „Biały Dmuchawiec. Pięć sztuk teatralnych” (2010). Ponadto jego sztuki są regularnie publikowane w miesięczniku „Dialog”. Tłumaczono je na angielski, niemiecki, czeski, hiszpański, węgierski i ukraiński.
W Teatrze Łaźnia Nowa na podstawie tekstów Pakuły zrealizowano spektakle „Wejście smoka. Trailer” (reż. Bartosz Szydłowski), „KonradMaszyna” (reż. Bartosz Szydłowski), „Smutki tropików” (reż. Paweł Świątek), „Kowboj Parówka” (reż. Wiktor Loga-Skarczewski) i „Wieloryb The Globe” (reż. Eva Rysová). Spektakl „Pluton p-brane”, którego premiera miała miejsce w 2018 roku na deskach Łaźni Nowej, był jego debiutem reżyserskim. Do ostatnich realizacji reżyserskich Mateusza Pakuły należą również m.in. „Jungle people” (Teatr Animacji w Poznaniu), „Chaos pierwszego poziomu” (Stary Teatr w Krakowie), „Lem vs. P.K. Dick” (Teatr Łaźnia Nowa) czy „Złote Płyty” (Teatr Muzyczny Capitol).
W 2024 roku ukazała się „Skóra po dziadku” – jego druga książka prozatorska, w przygotowaniu jest trzecia – powieść dla młodzieży pt. „Sprawa Świętego Jogurta”.
Spektakl zostanie zaprezentowany w ramach 22. INTERPRETACJI we wtorek 19 listopada o godz. 20 w Teatrze Śląskim w Katowicach. Bilety można kupić TUTAJ.
