Katarzyna Kozyra
Rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo, akcji artystycznych. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP, przedstawicielką nurtu sztuki krytycznej.
Już jej realizacja dyplomowa – Piramida zwierząt (1993) – wywołała dyskusje w mediach głównego nurtu. Także kolejne prace, m.in. Olimpia (1996), Więzy krwi (1995), cykl W sztuce marzenia stają się rzeczywistością (2003–2008) czy realizowany od 2012 projekt Szukając Jezusa zmuszają odbiorców do konfrontowania się ze śmiercią, chorobą, ciałem, płcią, wiekiem, normami społecznymi, wiarą. W 1999 roku reprezentowała Polskę na 48. Biennale Sztuki w Wenecji, gdzie otrzymała honorowe wyróżnienie za instalację wideo Łaźnia męska.
W ciągu trzech dekad od debiutu jej prace były wystawiane w muzeach i instytucjach na świecie, współpracuje z galeriami: Żak Branicka (Berlin), Postmasters (Nowy Jork), Capsule (Szanghaj) oraz Christophe Galliard Gallery (Paryż). W 2012 roku założyła Fundację Katarzyny Kozyry, wspierająca aktywności kobiet w obszarze kultury i sztuki.
Od 2021 wykłada na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Zaprojektowała scenografię i kostiumy do spektaklu Orlando. Biografie, wyreżyserowanego przez Agnieszkę Błońską, który miał premierę w czerwcu tego roku w Teatrze Powszechnym.
Lech Majewski
Reżyser filmowy, teatralny i operowy, pisarz, poeta, malarz. Twórca pochodzący z Katowic. Stworzył własny język wypowiedzi artystycznej, w którym nieustannie przewija się uniwersum mitów. Artysta bezkompromisowy w podkreślaniu znaczenia twórczości artystycznej w wielu wymiarach ludzkiej egzystencji.
Od chwili filmowego debiutu w 1980 roku kreuje świat w dużej mierze oparty na ukryty język symboli – na ten temat poprowadził też wykłady na wielu uniwersytetach. Jego prace prezentowane są w galeriach i muzeach, m.in. nowojorskiej MoMA, w Luwrze czy na weneckim Biennale. Doświadczenie pracy scenicznej zdobywał od początku lat 80. i słynnej londyńskiej inscenizacji „Odysei” Homera, odgrywanej na barce płynącej po Tamizie.
Kolejne ważne realizacje, również operowe, jak „Ubu Rex” Pendereckiego oraz „Pokój saren” do własnego libretta ugruntowały jego pozycję w przestrzeni teatralnej. Lech Majewski do dziś pozostaje postacią ikoniczną, a wyznawcy jego dzieł, a zatem i jego wizji świata, żyją na wszystkich kontynentach.
Maria Anna Potocka
Kuratorka, krytyk i teoretyk sztuki, doktor nauk humanistycznych, członkini międzynarodowych stowarzyszeń artystów i krytyków sztuki – Internationale Künstler Gremium, AICA oraz ICON. Od 2010 roku kieruje Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK.
Założycielka czterech autorskich galerii sztuki w latach 1972–2010 (Galerii PI – pierwszej prywatnej instytucji kultury w Polsce, Galerii Pawilon, Galerii Foto‑Video oraz Galerii Potocka. W latach 1973-2010 tworzyła prywatną międzynarodową kolekcję sztuki współczesnej, w której znalazło się około tysiąca prac ponad 100 artystów. Kolekcja została przekazana do MOCAK w 2010 roku.
Kierowała Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niepołomicach, była wicedyrektorem Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz dyrektorem Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, którą zarządza ponownie od 2019 roku (jednocześnie z MOCAK).
Organizatorka kilku konferencji, m.in.: Międzynarodowej Konferencji Krytyków Sztuki AICA, Warszawa (2000) oraz „Sztuka w przestrzeni publicznej”, Kunsthalle Wiedeń (2002).
Jest autorką kilkunastu książek, w ostatnich latach opublikowała m.in. „150 lat malarstwa polskiego” (2019), „Edward Dwurnik. Malarstwo” (2020), Skuteczność prawicy” (2020), „Malarstwo. Rzeźba” (2020), „Łempicka. Malarstwo” (2021), „Pogrzeby lwowskie” (2021) „Fabryka Oskara Schindlera. Historia przed i po” (2021).
Tadeusz Słobodzianek
Dramatopisarz, krytyk teatralny, reżyser, kierownik literacki i dyrektor teatru. Laureat wielu nagród i wyróżnień, z których najważniejsze to nagrody Fringe Firste na festiwalu w Edynburgu w latach 1993 i 1995, Paszport „Polityki” (1993), nagroda Fundacji im. Kościelskich (1994), Nagroda im. Stanisława Piętaka (1995), Medal im. Stanisława Bieniasza (2002 i 2018).
W 2010 otrzymał Nagrodę Nike za sztukę „Nasza klasa. Historia w XIV lekcjach” – jedyny dramat wyróżniony tą nagrodą miał ponad 60 inscenizacji na świecie.
Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kierunkiem m.in. prof. Jana Błońskiego. W latach 1978–1981 pisał recenzje teatralne pod pseudonimem Jan Koniecpolski, najpierw w „Studencie”, następnie dla tygodnika „Polityka”. W latach 2010–2012 dyrektor Teatru na Woli im. T. Łomnickiego, w latach 2012–2022 dyrektor Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy, twórca Laboratorium Dramatu, Fundacji Sztuka Dialogu oraz Szkoły Dramatu. Współtwórca Teatru Wierszalin.
Autor dramatów takich jak: Car Mikołaj, Obywatel Pekosiewicz, Turlajgroszek, Prorok Ilja, Merlin, Kowal Malambo, Sen pluskwy, Młody Stalin, Śmierć proroka, Historia Jakuba, Niedźwiedź Wojtek, Fatalista oraz cyklu Kwartety otwockie, na który składają się: Geniusz, Sztuka intonacji, Powrót Orfeusza. Krzew gorejący, Helsinki i Cerber z Beaubourg.
Dramaty tłumaczono na angielski, niemiecki, hebrajski, francuski, włoski, hiszpański, kataloński, portugalski, brazylijski, szwedzki, norweski, duński, czeski, słowacki, słoweński, serbski, węgierski, rumuński, rosyjski, ukraiński, litewski, łotewski, perski, mongolski, japoński i chiński.
Rudolf Zioło
Rudolf Zioło – reżyser teatralny. Od 1982 do 1986 roku był związany z krakowskim Teatrem im. Słowackiego, w którym debiutował sceniczną adaptacją powieści „Psie serce” Michaiła Bułhakowa.
W 1986 roku na 12 lat związał się ze Starym Teatrem w Krakowie, gdzie zrealizował m.in. Republikę marzeń Brunona Schulza (1987), Księżniczkę Turandot Carlo Gozziego (1990), Sen nocy letniej (1992) i Burzę (1997) Williama Szekspira oraz Reformatora Mykoły Kulisza (1995).
Kolejną sceną, z którą związał swoje teatralne losy, był Teatr Powszechny w Warszawie, gdzie realizował zarówno klasykę – m.in. Wujaszka Wanię Antoniego Czechowa i Biesy Fiodora Dostojewskiego, jak i literaturę najnowszą, m.in. Inne rozkosze Jerzego Pilcha. Po repertuar współczesny chętnie sięgał pracując z gdańskim zespołem Teatru Wybrzeże, przygotowując m.in. Noże w kurach Davida Harrowera (2003), Bash Neila LaBute’a (2004) oraz Orkiestrę Titianic Christo Bojczewa (2007). W Teatrze Wybrzeże wyreżyserował też Wesele Stanisława Wyspiańskiego (2005).
Współpracował także z innymi polskimi scenami: kaliskim Teatrem im. Bogusławskiego, Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem Śląskim w Katowicach czy Operą Krakowską. Swoim doświadczeniem i wiedzą dzielił się ze studentami, prowadząc zajęcia na Wydziale Reżyserii w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.